สุขศึกษาและพลศึกษา

[โรคประจำถิ่น] [การละเล่น]

 

 

โรคประจำถิ่น    

                                    ไข้หูดับ หรือโรคติดเชื้อ สเตรฟโตคอกคัส ซูอิส (Streptococcus suis)    เชื้อนี้จะทำให้สุกรป่วยและตายได้บ่อ                                            ซึ่งในโรคนี้เป็นการติดต่อจากหมูสู่คน ไข้หูดับในคนมีการรายงานครั้งแรกในโลกที่ประเทศเนเธอร์แลนด์ ใน พ.ศ.  2511
                หลังจากนั้นมีการรายงานประปรายทั่วโลก  ต่อมาในปี พ.ศ. 2548 พบมีการระบาดในประเทศจีนมีผู้ติดเชื้อทั้งหมดประมาณ 215คน
                 และเสียชีวิตถึง 38 ราย (ร้อยละ 18 ) คาดว่าทั่วโลกมีผู้ป่วยมากกว่า 800 รายผู้ป่วยจำนวนหนึ่งมาจากประเทศในแถบเอเชียอาคเนย์                    การติดเชื้อไข้หูดับชื้อนี้ผ่านบาดแผลตามร่างกาย หรือเข้าทางเยื่อบุตาผู้ที่ติดเชื้อมักมีอาชีพเกี่ยวกับการเลี้ยงหมู
                 หรือผู้สัมผัสกับสารคัดหลั่งของหมู เช่น น้ำมูก น้ำลาย และผู้ที่มีความเสี่ยงหมายถึงหรือดิบๆสุกๆ เช่น ลาบหมู                          

                 โรคนี้ระบาดอยู่ในหลายประเทศที่มีการเลี้ยงหมูรวมทั้งประเทศไทย
                                                                                                                                                                                                                                           
                มักพบในชุมชนที่มีการเลี้ยงหมู เช่น ในภาคเหนือ เช่น เชียงใหม่ แพร่ และน่าน

               ใครผู้ที่เสี่ยงต่อการติดเชื้อนี้ ผู้ที่ป่วยมักเป็นกลุ่มชายวัยกลางคน และผู้สูงอายุ กว่าครึ่งของผู้ป่วยมีประวัติดื่มสุราเป็นประจำ
              มักพบว่ามีโรคเรื้อรัง เช่น เบาหวาน ไต มะเร็ง อาการของโรค ผู้ป่วยมักมีอาการไข้สูง ปวดศีรษะรุนแรง ปวดเมื่อกล้ามเนื้อ
              ถ่ายเหลวร่วมกับอาการแสดงเฉพาะของโรค เช่น ซึม คอแข็ง อาเจียน ซ็อก หอบ หัวใจล้มเหลว ฯลฯ อัตราเสียชีวิตพบได้ร้อยละ 5-20                         หมายถึงหรือดิบๆสุกๆ เช่น ลาบหมู โรคนี้ระบาดอยู่ในหลายประเทศที่มีการเลี้ยงหมูรวมทั้งประเทศไทย    
            โรคนี้ระบาดอยู่ในหลายประเทศที่มีการเลี้ยงหมูรวมทั้งประเทศไทย เนื่องจากเชื้อโรคนี้ทำให้เกิดโรคได้หลายระบบที่สำคัญได้แก่                          เยื่อหุ้มสมองอักเสบ หูดับ อาการทางผิวหนัง ลิ้วหัวใจอักเสบ

ที่มา http://www.siamhealth.net/public_html/Disease/eye_ent/deafness.html

กลับด้านบน

 

การละเล่นพื้นบ้านของภาคเหนือ

เตยหรือหลิ่น

                  ภาค  ภาคเหนือ
                 จังหวัด  ตาก
                 สถานที่เล่น ลานกว้าง ที่โล่งแจ้ง
                 อุปกรณ์ ไม่มี
                 จำนวนผู้เล่น ๖-๑๒ คน
                 วิธีเล่น
                ขีด เส้นเป็นตารางจำนวนเท่ากับผู้เล่น (สมมติว่ามี ๖ คน) แล้วแบ่งผู้เล่นออกเป็น ๒ ฝ่าย                                                                            
                ฝ่ายหนึ่งยืนประจำเส้น ประจำเส้น(ตามขวาง) อีกฝ่ายจะวิ่งผ่านแต่ละเส้นไปโดยไม่ให้เจ้าของเส้นแตะได้
                เมื่อเริ่มเล่นคนที่ยืนประจำเส้นแรก พูดว่า ไหล หรือ หลิ่น ฝ่ายตรงข้ามก็เริ่มวิ่งผ่านเส้นแรกไป
                จนถึงเส้นสุดท้ายแล้ววิ่งกลับ ถ้าวิ่งกลับถึงเส้นแรกโดยไม่ถูกฝ่ายตรงข้ามแตะได้ก็พูดว่า เตย จะ
                 เป็นฝ่ายชนะ

ที่มา  http://pirun.ku.ac.th/~b5410302206/Page4.html

กลับด้านบน

โครงงานบุรณาการ O-Net สามสาระการเรียนรู้
โรงเรียนนวมินทราชินูทิศ สวนกุหลาบวิทยาลัย ปทุมธานี